Plastik – szkło – papier
Od kilku lat na polskich ulicach, rośnie liczba pojemników do segregacji śmieci. Najłatwiej takie pojemniki znaleźć w dużych miastach, na ogromnych blokowiskach. Duże skupiska ludzie, mają to do siebie, że produkują również dużą ilość odpadów. Sytuacja jest diametralnie różna w mniejszych miejscowościach, a dramatyczna na wsi. Nie we wszystkich gminach w Polsce istnieje nawet obowiązek posiadania jednego kubła na śmieci, a co dopiero występowanie miejsca, gdzie można zanieść posegregowane odpady. Segregacja śmieci staje się powoli modna i popularna. Gdy kilka lat temu odwiedzałam znajomego Norwega w Berlinie, byłam zaskoczona, że ma cztery pojemniki (dodatkowo pojemnik na resztki organiczne) na śmieci. Przed wyrzuceniem czegokolwiek, musiałam chwile się zastanowić, w którym miejscu dana rzecz powinna się znaleźć i czy nie należy tegoż przedmiotu wcześniej umyć. Małe kubełki, różniły się kolorami i dumnie stały w ekologicznym, kuchennym kąciku. Mój znajomy, opowiadał mi o tym, że segregacja śmieci jest oczywistą oczywistością w Norwegii i po prostu wszyscy jej dokonują. W Polsce jest nieco inaczej. Przede wszystkim wciąż brakuje pojemników na plastik, szkło i papier, o czym pisałam już wcześniej. Po drugie, edukacja ekologiczna nie jest jeszcze bardzo rozwinięta, jeśli porównamy ją z tą jakiej poddawane są Zachodnie społeczeństwa. W wielu kręgach, szczególnie tych akademickich, segregacja śmieci jest powszechna, ale wciąż nie, aż tak powszechna, żeby móc mówić o powszechności segregowania śmieci. Dla kontrastu, tym razem południowo-wschodniego, nie spotkałam się w Turcji z występowaniem pojemników na różne rodzaje odpadów, ale spotkałam się za to z praktyką wyrzucanie śmieci na ulicę, w tym wyrzucanie śmieci, wprost z okien samochodu na drogę. Pierwszy raz gdy byłam świadkiem, takiej sceny, głośno zaprotestowałam, usiłując się dowiedzieć, czemu ta osoba decyduję się na taki krok. Usłyszałam, że wszyscy tak robią. Nie była to może odpowiedź, która miała sens, ale na pewno oddawała w dużym stopniu tureckie myślenie o zaśmiecaniu otoczenia. Segregowanie śmieci i dbanie o środowisko są częścią kultury, danego społeczeństwa.
